De dagen die volgen raken wij steeds iets meer gewend aan het ziekenhuis en de verpleegkundigen. De eerste dagen zie je alleen maar nieuwe gezichten, het is fijn om nu steeds meer gezichten te gaan herkennen. Dat geeft iets meer rust.
Ik vind het elke dag enorm lastig als Rodney naar huis gaat ’s avonds. Gelukkig gelden er overdag geen bezoektijden voor hem en mag hij komen en gaan wanneer hij wil, alleen dus niet blijven slapen.
Op dag 3 mag de CPAP eraf en krijgt Dex een zuurstofbrilletje ipv het grote apparaat op zijn neus. Dit is ademondersteuning door middel van 2 kleine slangetjes in zijn neus die extra lucht zijn neus in pompen. Wat een verbetering! Ook kan de sonde nu in zijn neus ipv in zijn mond. Dit ziet er zoveel minder heftig uit. Eindelijk kunnen we zijn gezichtje zien. Hij lijkt het zelf ook een stuk fijner te vinden.
Vandaag heeft Rodney voor het eerst met hem gebuideld. Wat een mooi moment!
Met mijzelf gaat het ook een klein stukje beter, ik heb het gevoel dat ik vannacht voor het eerst een paar uur geslapen heb. De pijn van de bevalling valt verder redelijk mee. Tenminste, natuurlijk doet het pijn maar ik moet zeggen dat ik het erger had verwacht. Misschien voel ik het ook niet zo door alle adrenaline van de hele gebeurtenis.
Ik heb tijdens de bevalling blijkbaar te veel op mijn hoofd geperst. Ik had geen idee dat dat kon, maar het schijnt vaker voor te komen. Dit heeft ervoor gezorgd dat er allerlei bloedvaten in mijn ogen zijn gesprongen. Waardoor het er heel de dag uitziet alsof ik net heel hard gehuild heb. Het doet verder geen pijn, maar het zorgt wel voor ongemakkelijke momenten als mensen mijn kamer binnen komen. Ze denken allemaal dat ik zit te huilen.
Om je een beeld te geven, zo zag het er uit 4 dagen na de bevalling:
Het heeft uiteindelijk meer dan 3 weken geduurd voordat het weg was.
Het kolven gaat ook goed. De eerste dagen vulden ze zijn voeding aan met kunstvoeding, maar inmiddels kolf ik genoeg om Dex van alle voedingen te kunnen voorzien. Hier ben ik heel erg blij mee! Ik was voordat ik bevallen was helemaal niet echt pro-borstvoeding. Ik dacht: ik wil het wel proberen, maar als het niet lukt vind ik het ook niet erg. Maar hoe meer ik erover lees, hoe meer ik erachter kom hoe geweldig moedermelk is en wat voor gezondheidsvoordelen het allemaal heeft. I had no idea. Ook de verpleegkundigen benadrukken hier vaak hoe belangrijk borstvoeding is voor premature baby’s. Lees hier meer over borstvoeding.
Wat wel heel lullig was, mijn eerste beetje melk (colostrum) waar ik heel trots op was, heeft een verpleegkundige per ongeluk laten vallen… Het zat in een spuitje en ze wilde het via de sonde aan Dex geven maar het dopje zat blijkbaar niet goed vast en het viel zo in de couveuse. Boven op hem (beter dan op de grond iig 😉). Kan gebeuren natuurlijk, maar wel heel klote met mijn eerste zuurverdiende melk. Ze vond het zelf ook heel erg en heeft heel vaak sorry gezegd. Ik ben verder niet boos geworden, volgens mij heb ik alleen gezegd ‘kan gebeuren’ haha. Gelukkig had ik vrij snel daarna genoeg melk voor alle voedingen.
Dex reageert enorm heftig op alle prikkels. Van verzorgmomenten door de verpleging wordt hij erg onrustig. Je ziet hem meteen reageren als de deur van de kamer open gaat of als er iemand hard praat. Rodney en ik durven ’s avonds ook geen tv of iets te kijken op de kamer. Door het geluid en de felle lichten.
Ik probeer hem zo goed mogelijk te begrenzen tijdens verzorgmomenten en praat veel tegen hem. Ik leg mijn warme handen tegen zijn hoofdje of op zijn buik. Dat lijkt soms iets te helpen. Wist je dat de huid van een premature baby enorm gevoelig is? Aaien en strelen kan daardoor onplezierig en stressvol zijn. Uit liefkozing ga je vaak snel strelen bij een baby, maar bij een premature baby kun je beter je handen stil houden.
Dag 4
De vierde dag in het ziekenhuis is een hele lastige dag voor ons. ’s Ochtends is Dex weer geprikt omdat de verpleegkundigen vermoeden dat hij onder de blauwe lamp moet (geel zien). Dit blijkt na de uitslag ook zo te zijn.
Als de waarden maar een klein beetje verhoogd zijn hoeft de baby alleen in een biliblanket. Dat is een dekentje dat ze in de couveuse leggen waar het kindje dan op ligt. Helaas waren Dex zijn waarden hoog dus moest hij naast de biliblanket ook een enorme blauwe lamp op de couveuse. Met de biliblanket kun je ook gewoon buidelen, ze leggen de baby dan met deken en al op je borst, dus je kindje kan dan alsnog bij je liggen ook al moet hij onder de blauwe lamp. Wat een goede uitvinding!
’s Ochtends heeft Dex nog lekker bij mij gelegen. Als het tijd is voor zijn voeding ligt hij heerlijk, rustig te slapen dus we spreken met de verpleging af dat hij wat langer blijft liggen en we zijn voeding iets later doen. Op een gegeven moment moet ik plassen, dus ik druk op de bel om hem terug te leggen (of te wisselen met Rodney) en het is inmiddels ook echt tijd voor zijn voeding.
We krijgen te horen dat het personeel vandaag onder bezet staat. Er wordt gezegd dat er zo iemand aan komt om ons te helpen (wij durfden Dex op dit moment nog niet zelf in- en uit de couveuse te halen en we konden ook nog geen sondevoeding geven).
Onze vaste verpleegster komt na een tijdje maar wordt tot 2 keer toe bij ons weg geroepen als ze er net is.
We weten niet zo goed wat we moeten doen en ik plas inmiddels bijna in mijn broek…
Wordt vervolgd.
