Naar huis

Het is zover, je hebt de woorden waar je al weken/maanden naar verlangd te horen gekregen: jullie mogen naar huis!

Wat een fijn bericht! Maar ook zo ontzettend spannend. Geen verpleging meer die één druk op de knop van je verwijderd is. Niet meer even snel een vraag stellen of iets laten checken waar je over twijfelt.
Ik vond het zelf echt heel erg spannend om naar huis te gaan. Natuurlijk keek ik er enorm naar uit maar ik vond het tegelijkertijd ook doodeng.

Wij kregen maar kort van te voren te horen wanneer we naar huis mochten. Ik denk dat ze dit doen om je geen valse hoop te geven, mocht het toch ineens niet kunnen. Wij hoorden zaterdag dat we waarschijnlijk maandag zouden mogen gaan (2 dagen van te voren). Tot die tijd hadden ze gezegd dat we rekening moesten houden met ontslag rond de uitgerekende datum, wat nog meer dan 4 weken zou duren!

Dex had nog wat moeite om zichzelf goed op temperatuur te houden. Hij had nog 3 kruiken nodig. En één van de regels, in ons ziekenhuis, is dat je pas naar huis mag als de baby zichzelf met twee kruiken goed op temperatuur kan houden. Dit lukte nog niet in de nacht van zondag op maandag. Helaas mochten we daarom maandag nog niet naar huis. Een flinke domper. De nacht daarna ging het beter en dinsdag mochten we dan toch echt gaan!

Ik ben ’s ochtends nog snel naar de dichtstbijzijnde Prenatal gegaan om een kolf te kopen (ik heb deze gebruikt). Er zijn ook mogelijkheden om er één te huren maar ik vond het fijner om er zelf één te hebben.
Daarna was het zover! Alles inpakken, kleertjes aandoen (met een jasje waar hij in verzoop; want maat 50), de Maxi-Cosi halen.
Je premature baby in de Maxi-Cosi stoppen vond ik al ontzettend spannend. En daarna met hem naar buiten. Het was midden in de winter dus hartstikke koud.

Och wat was ik zenuwachtig. Maar wat voelde het ook goed om met hem naar huis te mogen. Ik heb in die drie weken veel ouders naar huis zien gaan met hun baby en natuurlijk was ik dan blij voor hen, maar ik was ook jaloers. Het deed het pijn dat wij dat niet waren. En nu zijn wij het wel!

Maar ik voelde ook allerlei angsten, hoe gaat het thuis? Kan hij zich wel op temperatuur houden? Weet ik überhaupt wel wat ik moet doen?
Dex is nu precies 36 weken dus had eigenlijk nog steeds veilig in mijn buik moeten zitten. Hij is nog zo klein. Hoe gaat het met zijn sonde thuis? Wat als het niet lukt met de voeding?
Zoveel gevoelens tegelijkertijd.

Gelukkig is het maar een kwartiertje rijden van het ziekenhuis naar ons huis. Ik ben naast hem gaan zitten op de achterbank en heb heel de weg zijn handje vastgehouden.
Moet je je voorstellen hoe intensief zo’n rit voor zo’n baby moet zijn? Zijn hele leven heeft hij tot nu toe doorgebracht in een ziekenhuiskamer. En dan ineens naar buiten, in de kou, in een auto. Zoveel nieuwe indrukken in één keer.

De rit ging goed en wat was het fijn om thuis te komen!

Hier was ik drie weken geleden gehaast weg gegaan en daarna helemaal niet meer geweest. Wat keek ik uit naar mijn eigen douche en mijn eigen bed. Eindelijk thuis.
Dat waar je elke dag zo naar uit hebt gekeken is nu werkelijkheid geworden. YESSSSSS!

Maar thuis begint het natuurlijk eigenlijk pas écht. Hoe wij de eerste weken thuis hebben ervaren, lees je HIER.

Dex was uiteindelijk met precies 36 weken thuis. Mijn uitgerekende datum was 5 januari en we waren 8 december al thuis.
Mocht jij nu in het ziekenhuis liggen met je kindje en voelt de uitgerekende datum nog mijlenver weg, het kan soms echt ineens heel snel gaan!
Natuurlijk is elk kindje anders en kan het ontslag ook pas na de uitgerekende datum zijn.