Dit is het vervolg op mijn vorige blog, waarin ik vertel hoe de eerste uren na de bevalling zijn verlopen. Deze lees je HIER.
Rond 1 uur ’s nachts komt de verpleegkundige mijn kamer binnen. Ze merkt dat ik toch niet kan slapen en Dex is onrustig. Ze vraagt of ik wil buidelen met Dex. Ik had voor vandaag eerlijk gezegd nog nooit van buidelen gehoord. Mocht jij het ook niet kennen, HIER lees je meer over buidelen en de gezondheidsvoordelen ervan.
O wow, dit had ik niet verwacht zo midden in de nacht. Ik had überhaupt geen idee wanneer ik hem zou mogen vast houden. Maar JA natuurlijk wil ik dat.
De verpleegkundige hoopt dat hij wat rustiger wordt als hij bij mij ligt.
Ze haalt hem voorzichtig uit de couveuse. Ik vind het mega spannend. Al die draadjes aan zijn lijf en dat apparaat van de CPAP maakt enorme herrie. Ze legt hem op mijn borst. Voor het eerst houd ik hem echt bewust vast. Wat een bijzonder moment. Na een tijdje wordt zijn ademhaling rustiger en zijn saturatie beter.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds naar de monitor kijk om te checken of het wel goed met hem gaat. Wat nergens voor nodig is want als er echt iets is komt de verpleging heus wel, maar ik kan er niks aan doen. Ik klamp me vast aan de cijfertjes op het scherm. Dit ben ik blijven doen totdat hij van de monitor af mocht na 2 weken (daarover later meer).
Hij heeft meer dan 2 uur bij mij gelegen en dat heeft ons beide goed gedaan.
Zo mooi om te zien dat zijn hartslag, saturatie en ademhaling veel beter zijn als hij bij me ligt. Dat geeft me een goed gevoel. Het geeft me voor het eerst het gevoel dat ik iets voor hem kan betekenen en dat voelt goed, want wat voel ik me machteloos.
Het is inmiddels 03:00 geweest en ik kan nog steeds niet slapen. Daar begint mijn zoektocht op internet naar alles wat met premature baby’s te maken heeft. Ik had er nooit bij stil gestaan dat je zomaar ineens in deze situatie terecht kan komen en ik weet dan ook echt niets van deze wereld.
Ik verlies mezelf er helemaal in en ik vind veel. Ook heel veel wat je absoluut niet wil lezen als je net moeder bent geworden van een premature baby. Infecties, ziektes, alle mogelijk complicaties die je aan een vroeggeboorte over kunt houden en het aller pijnlijkst: baby’s die het niet overleven.
De tranen stromen over mijn wangen. Dat stuk van mijn hart, dat sinds vandaag wagenwijd open staat voelt ineens zoveel tegelijk. De overweldigende liefde die ik voel voor de kleine baby naast me in de couveuse is haast niet te beschrijven. Ik had nooit gedacht dat dat gevoel zo snel, ZO intens kon zijn.
En als ik dan dit soort dingen lees, voel ik zoveel pijn en verdriet voor de ouders die dit mee hebben moeten maken. Het maakt me bang. Dat enorme houden van en de gedachte dat het je soms zomaar afgenomen kan worden. Je moet zulk soort dingen ook helemaal niet lezen als je net bevallen bent natuurlijk, maar zie dat maar eens tegen te houden.
Gelukkig lees ik ook veel positieve verhalen. Ik probeer mezelf niet gek te maken en me te focussen op deze verhalen.
Om de drie uur komt de verpleging de kamer binnen. Om Dex te verschonen en om zijn infuus en temperatuur te checken. Door de CPAP krijgt hij nog geen voeding, maar glucose via een infuus. Ik moet zeggen dat ik dit eigenlijk niet meer wist. Ik las dit terug in het couveuse-dagboekje wat ik erbij heb gepakt toen ik deze blog aan het schrijven was.
Op het moment zelf denk je dit vergeet ik allemaal nooit, maar nu 2 jaar later zijn er zoveel details die ik niet meer weet? Misschien stop ik ze onbewust weg, ik weet het niet. Mocht je dit lezen als jij nog met je kindje in het ziekenhuis ligt: schrijf ALLES op. Tot in de kleinste details, het is zo waardevol voor later.
Ik probeer nog wat te slapen maar het lukt nauwelijks. Ik kijk op de klok en zie dat het inmiddels al 06:00 uur is. Onwennig pak ik het kolfapparaat erbij en begin ik aan een nieuwe dag.
Wordt vervolgd.
