Wanneer mag een premature baby naar huis?
Ziekenhuizen geven vaak aan dat je rekening moet houden met ontslag rond de uitgerekende datum. Dit om teleurstellingen te voorkomen.
Mocht het dan uiteindelijk toch eerder zijn, is dat natuurlijk super fijn! Maar het kan helaas ook later zijn, als er complicaties zijn.
Elke situatie en elke baby is anders, maar over het algemeen houden ziekenhuizen de volgende richtlijnen aan om naar huis te mogen:
- Hartslag en zuurstofgehalte zijn stabiel zonder monitor en beademingsapparatuur
- Weegt minimaal 2 kilo
- Kan zichzelf op temperatuur houden (stabiel tussen de 36,5 en 37,5 graden)
- Laat een stijgende lijn zien qua groei
- Kan voedingen zelfstandig drinken (of ouders kunnen sondevoeding geven en baby gaat met sonde naar huis)
Naar huis!
En dan komt hét moment: je hoort de woorden waar je al die weken (of maanden) op hebt gewacht… jullie mogen naar huis!
Wat een geweldig bericht, maar ook: wat spannend. Ineens geen verpleegkundige meer die met één druk op de knop naast je staat. Geen ‘even checken’ of ‘snel een vraag stellen’ meer. Alles ligt nu bij jou.
Ik vond dat zelf doodeng. Natuurlijk verlangde ik er enorm naar om thuis te zijn met Dex, maar ik voelde ook veel angst en onzekerheid.
We kregen het pas op het laatste moment te horen. Zaterdag werd er voorzichtig gezegd dat we maandag misschien naar huis mochten. Tot die tijd moesten we rekening houden met ontslag rond de uitgerekende datum, wat nog meer dan vier weken verderop lag!
Dex had nog moeite zichzelf op temperatuur te houden. Hij had nog drie kruiken nodig, terwijl je in ons ziekenhuis pas naar huis mag met twee kruiken. De nacht van zondag op maandag redde hij dat nét niet… dus mochten we nog niet naar huis. Dat was echt even slikken. Maar de nacht daarna ging het beter, en op dinsdag kregen we dan toch het verlossende woord!
De laatste voorbereidingen
Die ochtend ben ik nog snel naar de dichtstbijzijnde Prénatal gereden voor een kolf (ik koos deze, maar er zijn ook opties om te huren). En toen… mochten we alles inpakken. Kleertjes aan (zn jasje in maat 50 was nog veel en veel te groot), Maxi-Cosi mee, en gaan.
Dex in de Maxi-Cosi zetten vond ik zó spannend. Het was winter, ijskoud, en ik wilde alleen maar dat hij het warm genoeg had. De autorit duurde gelukkig maar een kwartiertje. Ik zat naast hem op de achterbank en heb de hele weg zijn handje vastgehouden.
Wat een overgang voor zo’n klein mannetje. Drie weken lang alleen maar ziekenhuis en dan ineens: buiten, kou, een auto vol nieuwe prikkels. En toch… hij deed het zo goed.
Thuis!
Wat was het bijzonder om thuis te komen. Hier was ik drie weken geleden halsoverkop vertrokken en nu kwam ik eindelijk terug, mét onze zoon. Mijn eigen douche, mijn eigen bed, mijn eigen omgeving. Wat had ik dat gemist.
We waren thuis. Eindelijk.
Maar thuis begint het natuurlijk pas echt. Alle zorgen, twijfels en vragen komen ineens bij je binnen. Kan hij zich goed warm houden? Wat als het misgaat met de voeding? Hoe weet ik of het goed gaat?
Dex was precies 36 weken toen hij thuiskwam. Mijn uitgerekende datum was 5 januari, maar we waren al thuis op 8 december.
Dus als jij nu nog in het ziekenhuis zit en het voelt alsof die uitgerekende datum nog heel ver weg is… weet dan: het kan soms ineens sneller gaan dan je denkt. En hoe jouw pad er ook uitziet; jullie komen er wel!
👉 Benieuwd hoe onze eerste weken thuis waren? Lees het hier.