Dit is het vervolg op het laatste deel van ‘ik wist maar 4 maanden dat ik zwanger was’, dat lees je HIER.
Ik moet zeggen dat alles wat er daarna gebeurd is een beetje een waas is in mijn hoofd, maar ik heb geprobeerd het op papier te krijgen.
We komen iets na 14:00 uur aan bij het ziekenhuis en er werd een rolstoel voor mij gehaald, omdat ik niet kon lopen met de krampen.
We gingen naar boven en ik weet nog dat we moesten wachten voor de afdeling totdat iemand ons kwam halen (want corona). En dat duurde voor mijn gevoel echt een eeeeuwigheid (zal denk ik in werkelijkheid max 10 minuten geweest zijn). Ik dacht alleen maar: de baby komt zo, schiet alsjeblieft op anders beval ik hier straks in de gang. Uiteindelijk kwam iemand ons gelukkig halen en ben ik eerst in een kamer aan een CTG gelegd. Daar weet ik eigenlijk niks meer van maar op de één of andere manier zijn we gelukkig op tijd in een bevalkamer terecht gekomen.
Bij aankomst in het ziekenhuis had ik namelijk al 5 cm ontsluiting en dit liep heel snel op.
De bevalling was niet meer tegen te houden en er konden helaas ook geen longrijpingsprikken meer gegeven worden (die worden gegeven wanneer je dreigt te gaan bevallen voor 34 weken, om de longen van de baby versneld te laten rijpen).
Ik had van te voren al bedacht dat ik de bevalling het liefst zonder pijnbestrijding wilde. Gelukkig maar, want die optie had ik ook niet.
Wie zit te wachten op een uitgebreid bevallingsverhaal moet ik helaas teleurstellen. Ik heb het wel op papier gezet, maar dat vind ik way too personal om te delen. Hoe doen mensen dat? Ik ben blij dat er vrouwen zijn die het doen, want bevallingsverhalen zijn hartstikke leerzaam. Maar ook je baas, buurman, oma, oud klasgenoten EN collega’s kunnen het dan lezen he?! En ik weet dat het 99% van die groep geen reet boeit wat je online zet. Maar toch, dat de mogelijkheid er ís dat ze het kunnen lezen, daar word ik al ongemakkelijk van. Wel respect voor vrouwen die daar gewoon schijt aan hebben.
In dit verhaal gaan we even fast forward naar het moment dat Dex geboren is. Hij is via een natuurlijke bevalling geboren om 18:15 uur. 4 uurtjes nadat we aan waren gekomen in het ziekenhuis.
Hij huilde gelukkig, ademde zelfstandig en mocht zelfs heel even op mijn borst liggen. Voor mijn gevoel was dit iets van een kwartier, maar Rodney zegt dat het nog geen 5 minuten zijn geweest. Op dat moment is ook de foto gemaakt die bij dit bericht staat. Heel blij dat de verloskundige deze foto heeft gemaakt. Mooi dat ze een moment heeft weten vast te leggen waarop alles gewoon ‘normaal’ lijkt.
Rodney mocht de navelstreng doorknippen en er was gelukkig geen (directe) paniek.
Na, voor mijn gevoel een kwartier, en volgens Rodney nog geen 5 minuten namen de artsen hem mee.
Rodney mocht gelukkig met Dex en de artsen mee en ik bleef achter.
Redelijk in shock en zonder baby…
(later die avond hoorde ik van de verpleegkundige dat het op 17 november elk jaar Wereld Prematurendag is. Hoe bijzonder dat Dex als prematuur geboren is op deze dag. Is dit een teken van het Universum?!)
Hoe het ons de eerste dagen in het ziekenhuis verging, lees je in mijn volgende blog.
