Yes, eindelijk thuis! Wat nu?
Eerste weken thuis met je prematuur baby: herkenning, tips en vertrouwen
Yes, je baby mag mee naar huis! Hier heb je al die tijd naar uitgekeken. Jullie mogen eindelijk echt gaan starten als gezin. Maar naast die opluchting en blijdschap, is het ook heel normaal als je je onzeker voelt. Zeker als dit jullie eerste kindje is.
Je baby moet, net als jij, wennen aan deze totaal nieuwe situatie. Het ziekenhuis was tot nu toe zijn veilige haven. Thuis is alles anders: de geluiden, de temperatuur, de prikkels. En dat kan in de eerste weken behoorlijk overweldigend zijn.
Veelgestelde vragen in de eerste dagen thuis
Als ouder van een prematuur vraag je je in het begin misschien af:
Hoe ga je om met alle prikkels thuis?
Wanneer mag je met je baby naar buiten?
Waar kan je baby overdag het beste slapen?
Kan er kraambezoek komen of beter nog even niet?
Veel te vroeg geboren baby’s zijn gevoeliger voor prikkels. Was er maar een handleiding! Maar hier komt het eerlijke antwoord (waar je misschien even van baalt): elk kindje is anders. Wat bij de ene baby werkt, zorgt bij de andere voor overprikkeling. Je komt daar alleen achter door het uit te proberen – keer op keer. Gelukkig leer je je kindje snel kennen en merk je vanzelf wanneer het genoeg is geweest.
Onze ervaring: thuis met een prematuur
Omdat ik zelf veel steun haalde uit persoonlijke verhalen, deel ik graag hoe wij de eerste weken met Dex (geboren in december 2020) hebben ervaren – inclusief de dingen waar ik onzeker over was en de tips die ons hielpen.
Onzekerheid en temperatuurproblemen
Ik vond de eerste weken thuis heel heftig. Natuurlijk was ik blij dat we uit het ziekenhuis waren, maar ik twijfelde aan alles. Doen we het goed? Is hij oké?
Dex had nog moeite om zijn temperatuur op peil te houden. De verpleegkundigen hadden al gezegd dat dit kon gebeuren door de overgang van het ziekenhuis naar thuis. Toch maakte ik me enorme zorgen als zijn temperatuur te laag was. Hij bleef ook maar geel zien, daar heb ik een blog over geschreven: die kun je hier lezen.
We hebben die eerste weken meerdere keren contact opgenomen met het ziekenhuis. Zelfs midden in de nacht. Wees daar niet bang voor! Ze waren bij ons altijd geduldig en begripvol. Liever 10 keer te veel bellen dan 1 keer te weinig.
Huilen bij een prematuur baby
Ook jouw baby kan het moeilijk hebben thuis. Veel prematuren hebben tijd nodig om te wennen aan daglicht, geluiden, andere geuren en nieuwe ruimtes. Ook moet je nog een ritme met elkaar vinden. Dat kan zich uiten in onrust en veel huilen.
In het ziekenhuis zeiden ze tegen ons dat prematuren een grotere kans hebben om een huilbaby te worden. De bevalling en de couveusetijd kunnen als traumatisch worden ervaren.
Bij ons had Dex dagelijks een huiluurtje rond etenstijd, tussen 17:00 en 19:00 uur. Dan liepen we met hem door de woonkamer tot hij rustig werd. Gelukkig had hij verder weinig huilmomenten. Rond de 10 weken werd dit uurtje vanzelf minder.
Het is goed om te weten dat huilen van 1–3 uur per dag als normaal wordt gezien. Het kan aanvoelen alsof je faalt, maar dat is niet zo. Je kindje zoekt een manier om zich te uiten.
Kreunen en andere geluiden
Prematuren kunnen tijdens het slapen (veel en harde) kreunende geluiden maken. Bizar hoeveel geluid er uit zo’n klein baby’tje kan komen.
De geluiden die Dex maakte in zijn slaap: kreunen, knorren, persen, een soort rochelen. Het kwam allemaal voorbij.
In het ziekenhuis hadden ze ons daar niks over verteld, dus ik dacht eerst dat er iets mis was. Maar het bleek normaal gedrag te zijn bij prematuren. Hun spierspanning en ademhaling zijn nog volop in ontwikkeling. Het klonk bizar hard uit zo’n klein lijfje, maar: het gaat vanzelf over. Na een paar weken kon ik erdoorheen slapen.
Buidelen: blijf ermee doorgaan!
In het ziekenhuis buidelden we soms zes uur per dag. Thuis is dat veel lastiger. Je moet koken, slapen, wassen draaien… buidelen schiet er sneller bij in.
Maar juist thuis is buidelen nog steeds super waardevol:
Het geeft je baby een veilig gevoel
Het helpt bij ontspanning en herstel
Het bevordert de hechting tussen jou en je kindje
En: het is ook een rustmoment voor jezelf
Probeer dagelijks een moment te pakken, al is het maar 2 à 3 uurtjes. Leg je telefoon weg, nestel je op de bank of in bed en adem samen met je baby. Je hoeft even niets.
Kraambezoek? Jij bepaalt
Zodra je thuis bent, zullen mensen willen langskomen om jullie kleine wonder te bewonderen. Maar… jij bepaalt wanneer en hoe.
Wij kwamen thuis midden in corona tijd. Ik was bang dat iemand Dex onbedoeld zou besmetten. We hebben de eerste weken niemand laten komen.
Pas toen Dex zo’n vijf maanden oud was, kwam er bezoek. Alleen onze ouders kwamen wel eerder.
Als je wel bezoek ontvangt, bespreek dan vooraf met je partner waar jullie je prettig bij voelen:
Mogen mensen je baby vasthouden of aanraken?
Wil je dat ze hun handen wassen?
Hoeveel mensen tegelijk?
Korte of lange bezoekjes?
Geef dit ook vooraf aan bij je bezoek. Dan weet iedereen waar hij of zij aan toe is, en voorkom je ongemakkelijke situaties.
Verwerken: gun jezelf rust en ruimte
De periode in het ziekenhuis is een achtbaan geweest. Misschien heb je wekenlang gereisd tussen huis en NICU, of ben je 24/7 gebleven. Nu je thuis bent, komt het besef pas echt. En daarmee vaak ook de emoties.
Blijdschap, vermoeidheid, angst, onmacht. Het mag er allemaal zijn.
Verwerken kost tijd. Voor iedereen ziet dat proces er anders uit. Voel je niet bezwaard om hulp te zoeken. Praten helpt. Of dat nou met je partner is, met een vriendin of met een professional.
Tot slot: je doet het goed
Vergeet niet dat jij en je baby een topprestatie hebben geleverd. Het is oké om te twijfelen, om moe te zijn, om het soms niet te weten. En: je mag ook genieten. Van de geur van je baby, van die kleine vingertjes, van het samenzijn thuis.
YOU GOT THIS, MOM (or dad 😉)!