33 weken is toch niet zo erg? Je merkt er nu toch niets meer van?

Als je blogs schrijft, komen er reacties en dat is hartstikke leuk!
Laatst deelde ik in mijn blog dat we inmiddels 2 weken in het ziekenhuis waren en de eenzaamheid toe sloeg bij mij. Ik kreeg daarop een reactie van een mede-ziekenhuismoeder die veel langer in het ziekenhuis had gelegen. Ze zei: ‘ik merk dat ik denk wat is nou 2 weken als je 3,5 maand op en neer hebt gereisd naar het ziekenhuis, maar dat is niet eerlijk van mij want iedereen wil zijn baby natuurlijk zo snel mogelijk thuis hebben.’
Ten eerste; helemaal niets ten nadele van deze reactie! Ik begrijp haar heel goed en ze zegt het op een aardige, respectvolle manier, maar het zette mij wel aan het denken.
In eerste instantie dacht ik meteen: ze heeft gelijk. Ik stel me aan (en dat zegt ze niet hè, dat is mijn eigen interpretatie). Ik mag blij zijn met 33 weken. Er zijn ook baby’s die geboren worden met 25 weken, dát is pas erg of nóg erger zelfs: baby’s die het niet overleven. 33 weken is niet zo erg toch? Het gaat nu toch goed met hem? Wat zeur ik nou eigenlijk?
Maar daarna dacht ik: nee, dit is mijn verhaal. Op mij persoonlijk heeft Dex zijn vroeggeboorte heel veel impact gemaakt en dat mag er zijn. Het kan en mag allemaal naast elkaar bestaan. Iedereen heeft zijn eigen verhaal.

Alles is perceptie.
Als jouw kindje 4 maanden in het ziekenhuis heeft gelegen dan is twee weken inderdaad een eitje.
Als jij een normale zwangerschap/bevalling hebt gehad, moet je er niet aan denken om twee weken of langer met je baby in het ziekenhuis te liggen.
Als jij met 26 weken zwangerschap al in het ziekenhuis ligt en je red het uiteindelijk tot 33 weken is dat geweldig.
Als jij een zorgeloze zwangerschap hebt en je kindje wordt ineens geboren bij 33 weken is dat een shock.

Dat Dex ineens binnen 4 uur is geboren met 33 weken heeft op mijn leven een enorme impact gehad.
Het is een omslagpunt geweest en alles wat ik nu doe was niet zo geweest als dat niet gebeurd was. Ik wil ons verhaal vertellen omdat ik zelf graag zoiets had willen lezen toen wij in het ziekenhuis lagen. Bijna alle verhalen op het internet gaan namelijk over extreem prematuren. Baby’s die met 25, 26, 27 weken geboren zijn en dat is hartstikke logisch, want hoe zwaar is dat en hoe bijzonder is het als ze dan uiteindelijk na een lange ziekenhuisperiode mee naar huis mogen! Maar ik vond het ook zwaar, zwaar om te lezen dat veel kindjes er complicaties aan over hadden gehouden, zwaar om te lezen dat kindjes gezondheidsproblemen hadden. Het maakte me bang. Ik had net heel onverwachts een baby gekregen die nu naast me lag in de couveuse. Ik wilde helemaal niks lezen over gezondheidsproblemen en complicaties op latere leeftijd. Ik wilde alleen maar lezen dat alles goed zou komen.
Maar veel verhalen over premature baby’s van 30+ weken kon ik niet vinden. Ik had behoefte aan verhalen over baby’s die net als Dex, rond de 32/33 weken geboren waren. Ik wilde weten wat ons te wachten stond, hoe alles bij hun was gegaan en hoe het nu met ze gaat. Ik had hoop nodig, hoop dat het goed zou komen. Herkenning van ouders die hetzelfde mee hebben gemaakt.
Daarom creëer ik nu zelf de plek die ik gemist heb. In de hoop dat, misschien jij, of wie dan ook er wat aan heeft.
Iedereen heeft dat stemmetje in zijn hoofd dat zegt: ‘er zit echt niemand op je verhaal te wachten’, maar wat nou als er wél mensen op je verhaal zitten te wachten?
Je bent namelijk nooit alleen!