Dit is het vervolg op mijn vorige blog waarin ik jullie mee neem in de eerste nacht in het ziekenhuis. Deze lees je HIER.
Ik heb in het ziekenhuis een word documentje bijgehouden en daar heel kort beschreven wat er per dag gebeurde. Het gekke is dat ik, buiten de punten die ik daarin heb opgeschreven, ook echt niet meer weet wat er nu op welke dag gebeurd is. Ik weet niet meer wanneer hij zijn eerste voeding kreeg en ik dacht bijvoorbeeld dat hij na een dag of 5,6 al voor het eerst in bad mocht, maar dat blijkt pas op 27 november te zijn geweest (dag 11!). Zo raar hoe dingen die op het moment zo belangrijk lijken, toch zo vervagen na korte tijd. De hele ziekenhuisperiode is een soort blur in mijn hoofd. Ik weet niet of ik het weg stop of dat dat normaal is? Maar als ik bijvoorbeeld denk aan onze vakantie 3 maanden geleden weet ik ook alleen de grote lijnen nog en niet op welke dag we waar hebben gegeten en hoe laat we wakker zijn geworden. So i guess it’s normal?
Maar wel knap lastig nu ik er blogs over wil schrijven.
Om je een voorbeeldje te geven van wat ik dan wel opgeschreven heb. Dit heb ik genoteerd van de eerste 2 dagen in het ziekenhuis:
Dinsdag 17 november – dag 1
- Mijn ouders langs geweest (21:55)
- Rodney mocht niet blijven slapen
- Zijn ouders zijn nog naar ons huis gekomen toen Rodney naar huis ging (23:40)
- 1 tot 3 voor eerste keer gebuideld
- Heel de nacht naar hem gekeken
- Niet geslapen
- CPAP nodig
- Sonde in zijn mond
Woensdag 18 november – dag 2
- ’s ochtends weer geprikt in voetje
- Rodney was hier om 10 uur
- Rond 12 uur voor het eerst wat melk met kolven
- Rodney zn ouders langs om kwart over 1, toen lag hij lekker bij mij.
- ‘s middags Dex weer lekker bij mij gebuideld, 3 uur lang.
- Zuurstof afgebouwd van 40% naar 25%
Geen idee waarom ik al die tijden zo specifiek heb opgeschreven. Dat vind ik nu totaal niet van belang, maar toen blijkbaar wel.
Wat ik ook niet heb opgeschreven maar wat me wel heel erg is bijgebleven, is hoeveel mensen er op een dag de couveusesuite inkomen:
- De verpleegkundige komt elke 3 uur binnen om Dex te verzorgen. Vaak komen ze de eerste dagen bij een dienstwissel ook nog even gedag zeggen en de collega die hen overneemt voorstellen.
- ’s Ochtends komt er iemand van de catering om te vragen wat je wil eten bij het ontbijt/lunch/diner. Dan komt ze ook nog 3 x om het te brengen en 3 x om het weer op te halen.
- Er komt 1 x per dag een schoonmaakster om de kamer schoon te maken.
- Er komen ’s ochtends mensen van het lab voor een hielprikje. De eerste 9 dagen na zijn geboorte is Dex elke dag geprikt. Zo zielig! Heel zijn voetjes waren op een gegeven moment blauw van het knijpen om het bloed er uit te krijgen.
- 1 x per dag komt de kinderarts langs met een update, de uitslag van het bloedonderzoek en kun je je vragen stellen.
- De eerste week in het ziekenhuis ben je kraamvrouw en komt een kraamverzorgster elke dag langs.
- Ik weet niet meer hoe deze dames heetten, volgens mij pedagogisch medewerkers. Zij komen langs om te kijken hoe je met je baby omgaat en hoe de baby op jou reageert. Zij kwamen een paar keer per week.
- Er komt een maatschappelijk werker langs, zodat je je verhaal kwijt kan als je daar behoefte aan hebt.
- Er komt een lactatiekundige langs (als je borstvoeding wil geven) om te helpen met kolven indien nodig en om te ondersteunen wanneer de baby het aan de borst gaat proberen.
- Tegen het einde van onze ziekenhuisperiode kwam er ook nog een fysiotherapeute langs om te kijken naar de bewegingen en de spierspanning van Dex.
Zo ging de deur van mijn kamer elke dag ongeveer 20 x open en dicht. Ik vind het echt ontzettend goed dat ze dit allemaal aanbieden in het ziekenhuis, maar de eerste dagen (en eigenlijk de gehele ziekenhuisperiode) vond ik ZO intens. Je denkt misschien, je ligt de hele dag op een ziekenhuiskamer, wat heb je nou te doen? Maar Dex zo goed mogelijk verzorgen en helpen waar ik kon, ongeveer 6 uur per dag buidelen, elke 3 uur kolven en al deze mensen die je kamer in komen. Tel daar het slaaptekort en de stress van de hele gebeurtenis bij op. Ik vond het écht enorm slopend. Je hebt totaal geen rust. Ik had vaak niet eens meer energie om mijn ouders te bellen/appen aan het einde van de dag.
Als ik het zo bekijk is het ook niet zo gek dat ik dingen vergeten ben.
Na een aantal dagen reageerde Dex heel erg op alle rumoer in de kamer. Steeds als de deur open ging of er waren mensen met een wat hardere stem in de kamer, zag je dat zijn ademhaling enorm onrustig werd en zijn saturatie slechter. Hij reageerde heel heftig op alle prikkels en vond de onrust helemaal niks. Hij kreeg ook steeds vaker brady’s. Een brady is het kort wegzakken van de harstslag doordat de baby even vergeet te ademen. De eerste keer schrik je je een ongeluk, maar dit is redelijk ‘normaal’ bij premature baby’s. Hierover de volgende keer meer.
In mijn volgende blog zal ik mijn best doen om de ziekenhuisdagen die volgen toch zo goed mogelijk te beschrijven. Op de foto zie je trouwens het uitzicht vanaf onze kamer. Elke (heldere) dag de zonsondergang zien was een klein geluksmomentje.
