Als je net moeder bent geworden, staat je hele wereld op zijn kop. Laat staan als je kindje ook nog eens prematuur geboren is. Wat doe jij om de vroeggeboorte te verwerken?
In het ziekenhuis leef je op adrenaline en sta je in de overlevingsstand. Je kunt niet anders. Als je eenmaal thuis bent en de rust wat is terug gekeerd komt het besef en de ‘klap’ vaak pas echt.
Hoe ben jij daar mee omgegaan? Of zit je er nu nog midden in? Praat je er gemakkelijk over of hou je het liever bij jezelf?
In deze blog deel ik mijn eigen ervaring, deel in de reacties vooral ook die van jou om andere moeders te helpen.
Ik vond het in het begin erg lastig om erover te praten. Ik kon er niet over praten zonder te gaan huilen. En huilen is natuurlijk niet erg, het lucht vaak zelfs op, maar ik vond het zelf niet fijn dat wanneer iemand een (simpele) vraag stelde, ik elke keer mijn best moest doen om niet te gaan huilen. Dat resulteerde er in dat ik er liever helemaal niet over praatte.
Toch zat ik na een tijdje met veel opgekropte gevoelens en had ik moeite met verwerken.
Ik ben veel gaan lezen over prematuriteit en lid geworden van een facebookgroep waar veel moeders hun verhaal deden. Dat gaf troost. Ik praatte zelf niet mee maar herkende heel veel in hun verhalen en voelde me daardoor minder alleen. Ook ben ik op instagram veel moeders gaan volgen met een prematuur kindje. Ook al ken je die mensen misschien niet persoonlijk, je begrijpt elkaar en dat zorgt voor verbinding en voor heel veel mooie gesprekken. Het is een clubje waar je van te voren niet bij wil horen maar als je er dan toch bij hoort, is het zo fijn dat het bestaat!
Na een tijdje (ik denk na een half jaar ong) ben ik ons eigen verhaal op gaan schrijven. Dat heeft voor mij enorm geholpen. Het schrijven zorgde bij mij letterlijk voor een stuk verwerking. Eerst schreef ik het alleen voor mezelf. Later ben ik het gaan delen op mijn blog en op Mamaplaats. Daardoor kwam ik nog meer in contact met moeders die hetzelfde meegemaakt hebben, moeders die begrijpen wat er in je omgaat omdat zij precies hetzelfde hebben.
De tijd als couveuseouder vergeet je nooit.
Dex heeft ‘maar’ 3 weken in het ziekenhuis gelegen, maar sommige kindjes worden nog veel vroeger geboren en liggen soms wel 3 maanden of langer in het ziekenhuis. Die periode heeft op mij een enorme impact gemaakt en ik ben er letterlijk een ander persoon door geworden.
Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en praat ik er gemakkelijk over. Ik vind het fijn om te delen en hoop hier andere moeders mee te kunnen helpen. Ik heb uiteindelijk geen professionele hulp gezocht, maar ik heb hier wel vaak over nagedacht en over getwijfeld (en wie weet doe ik het in de toekomst alsnog). Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier, maar het is fijn om ervaringen van anderen te lezen. Deel hieronder vooral wat voor jou geholpen heeft, wie weet help je er iemand mee 😊.
