Dit is het vervolg op mijn vorige post. Als je die nog niet gelezen hebt, kan dat HIER.
17 november 2020
Ik heb ’s ochtends even gewerkt en kom rond 12 uur thuis. Om 13:00 stond de afspraak bij de verloskundige voor de groei echo gepland. Om 12:30 belde ze of we alsjeblieft om 13:30 wilden komen want ze liep iets uit. Geen probleem!
Vlak voordat we weg gingen, ging ik nog even naar de wc.
Terwijl ik op de wc zat voelde ik ineens iets ploppen en leek er urine/water te vallen. Volgens mij best wel veel, maar het viel meteen in de wc dus ik kon het verder niet echt meer zien. Ik snapte er niks van?
Ik bleef even zitten omdat ik niet snapte wat er net gebeurde en er gebeurde nu verder ook niks meer, dus ik begon ook meteen aan mezelf te twijfelen.
Ik ging naar de woonkamer en riep Rodney. ‘Ik denk dat m’n vliezen zijn gebroken, maar ik weet het niet zeker’. ‘Nee joh dat zal wel niet!’ zei hij nog. Terwijl ik op de bank ging zitten, voelde ik weer een hele stroom water gaan. Kutzooi (letterlijk en figuurlijk in dit geval). Ik moet het opvangen dacht ik. Snel een Tupperware bakje uit de kast getrokken en naar de wc gerend.
Het opvangen lukte en ik zag dat er vlokjes inzaten en het doorzichtig/lichtroze was. Dat bevestigde mijn vermoeden dat het écht vruchtwater was.
‘Bel de verloskundige’ zei ik tegen Rodney. Hij belde en vertelde wat we vermoedde. ‘Nou dat zou wel heeeeel toevallig zijn’ zei ze. Precies op het moment dat we een groei echo bij haar zouden hebben. In plaats van dat wij naar de praktijk gingen, kwam ze nu naar ons toe. Volgens mij dacht ze in eerste instantie nog dat het wel mee zou vallen.
(besef even dat als de verloskundige de tijd niet had verzet, mijn vliezen dan waarschijnlijk bij haar waren gebroken!)
Ze was er gelukkig snel en ik liet het Tupperware bakje zien. ‘O ja, dat is vruchtwater’ zei ze meteen.
Ik moest op bed gaan liggen en ze ging het hartje van de baby controleren. Dit was gelukkig in orde. Ik had op dat moment nog helemaal geen buikkrampen of iets dergelijks. Ik had toen ook echt nog geen idee dat ik diezelfde dag al zou bevallen.
Ik denk dat ze ook mijn ontsluiting heeft gecheckt op bed, maar dat kan ik me niet herinneren. Ze heeft er in ieder geval niets over gezegd, waarschijnlijk om geen paniek te veroorzaken.
‘Je moet naar het ziekenhuis om de bevalling tegen te houden. Ik bel dat jullie er aan komen’.
Toen begon er lichtelijk paniek op te komen bij mij. Ik had nog helemaal geen vluchttas of ook maar iets klaarstaan.
Op het moment dat we spullen bij elkaar gingen zoeken begon ik buikkrampen te krijgen. Het begon licht, maar ging al snel over in hevige krampen. Snel op weg naar het ziekenhuis, wat op een kwartiertje rijden van ons huis is. In de auto voelde ik dat het echte weeën waren en dat ze ook regelmatig kwamen.
Toen voelde ik aan alles; we gaan niet naar het ziekenhuis om te bevalling tegen te houden, we gaan naar het ziekenhuis om te bevallen. En snel ook.
Wordt vervolgd.
