Dat ik graag een tweede kindje wilde wist ik eigenlijk al heel snel na de geboorte van Dex. Toch moest ik een hele drempel over om opnieuw zwanger (proberen te) worden aan te durven. Het eerste jaar moest ik er niet aan denken, logisch ook. Het tweede jaar kwam het steeds vaker voorbij in mijn gedachten, maar daarbij kwam ook meteen angst naar boven. Wat als het weer gebeurt? Wat als deze baby nog eerder komt dan Dex? Wat als ik me de hele zwangerschap angstig voel?
Daarnaast ben ik nu 33 jaar, dus ook niet meer heel jong. Als we voor een tweede kindje zouden gaan, zou ik dat het liefst voor mijn 35e willen.
Na Dex zijn tweede verjaardag (november 2022) begon Rodney er ook wat vaker over en eind van dat jaar hebben we besloten er voor te gaan.
Ik was nog steeds angstig maar aan de andere kant dacht ik: hoe lang ik ook wacht, minder spannend zal het toch niet worden. En hoe ouder je wordt, hoe meer kans op complicaties, dus we besloten er nu voor te gaan.
De wens was/is uiteindelijk groter dan de angst!
We mogen in onze handjes knijpen dat ik heel snel daarna al zwanger was. Enorm dankbaar dat het (wederom) zo snel mocht lukken. Dat gaf gek genoeg ook een soort rust, want nu is er geen weg meer terug en moet ik het gewoon ondergaan.
Het eerste trimester voelde ik me best wel slecht. Heel de dag door misselijk, wat ik bij de eerste zwangerschap bijna helemaal niet gehad heb. Het voelt nu al als een hele andere zwangerschap en dat is ergens fijn.
Hoe verder we komen hoe meer vertrouwen ik krijg. Ik ben inmiddels 23 weken zwanger en ik kijk enorm uit naar de 24 weken. Natuurlijk hoop ik dat deze baby tot minimaal 37 weken blijft zitten, maar dat het na 24 weken in ieder geval levensvatbaar is en ze zullen proberen hem te redden mocht er iets gebeuren geeft een fijn(er) gevoel.
Ik voel de baby sinds een paar weken ook dagelijks en ook dat geeft vertrouwen. Je weet en voelt nu dat er leven is daarbinnen en dat stelt gerust.
In een vorige blog heb ik verteld dat ik sinds week 16 Progesteron tabletten gebruik (die blog kun je hier lezen). Hierdoor zou ik eigenlijk medisch worden en alle controles vanaf week 16 in het ziekenhuis moeten krijgen. Dit wilde ik zelf liever niet en heb daarom gevraagd of ik bij mijn eigen verloskundige mocht blijven. Dit mocht gelukkig! We hebben nu alleen een aantal extra controles in het ziekenhuis bij 24, 28 en 32 weken.
Ik weet eerlijk gezegd niet wat ze gaan doen bij de extra controles in het ziekenhuis. De eerste is volgende week, ik ben benieuwd.
Voor de rest loop ik gewoon als ‘normale zwangere’ bij de verloskundige. Ik krijg verder geen extra’s echo’s of metingen van de baarmoedermond oid. Het wordt behandeld als een normale zwangerschap.
Helemaal gerust zal ik nooit zijn, maar dat kan denk ik ook niet als je zoiets bij je eerste zwangerschap hebt meegemaakt. Het is immers het enige vergelijkingsmateriaal dat ik heb.
Ik heb vertrouwen in mijn lijf en in deze nieuwe zwangerschap, maar toch zit die angst diep van binnen. Elke keer als ik naar de wc ga ben ik bang dat ik bloedverlies heb, elke keer dat ik moet poepen ben ik bang dat mijn vliezen breken (dat gebeurde bij Dex) en elke keer als ik ook maar één steekje in mijn buik voel denk ik; het zal toch niet?!
Maar ook met angst komen we elke dag een stapje verder! En natuurlijk probeer ik er ook zoveel mogelijk van te genieten want hóe bijzonder is zwanger zijn. Mijn lichaam maakt gewoon weer een ander MENS. Holy shit! Ik probeer er vaak bij stil te staan hoe bijzonder het hele proces is en ik ben dankbaar dat ik dit nog een keer mee mag maken. De bewegingen en de schopjes voelen, dat is het meest bijzondere wat er is.
Als ik eenmaal de 33 weken voorbij ben zal ik me enorm gerust gesteld voelen en dan hoop ik er nog 7 weken ECHT van te kunnen genieten (in hoeverre dat kan als je hoogzwanger bent 😉 ).
Ik hou jullie op de hoogte 😊.
