Ik voel me vrij, net zo vrij als op deze prachtige berg in Spanje.
Maar dit keer is het geen vakantie.
Ik heb mijn baan opgezegd. Per 1 februari ben ik werkloos, huismoeder, thuisblijfmoeder, ondernemer?
Sinds de geboorte van Dex is het een zoektocht en innerlijke strijd geweest.
Wat wil ik? Zit ik hier (nog) op mijn plek? Ik wil bij hem zijn. Ik wil thuis zijn om hem naar bed te brengen. Ik wil thuis zijn als hij straks uit school komt. Ik wil voor mezelf beginnen. Ik wil die website maken. Ik wil schrijven. Ik heb nog zo veel dromen voor later.
Maar later… wat is later? Ik luisterde een podcast van @mistermindset waarin hij zei: je toekomst wordt elke dag korter. Dat klinkt misschien wat deprimerend, maar het is wel de waarheid.
Je denkt dat je later nog van alles kan gaan doen, maar later is nu.
En door op je veilige plekje te blijven zitten kom je er (helaas) niet. Dan zullen dromen voor altijd dromen blijven.
Ik stap uit mijn veilige haven en dat is dood eng, maar ik wil niet als ik straks 60/70/80 ben terugkijken en denken: ‘had ik maar…’
Daarom ga ik het nu doen!
Dan kan ik als ik 80 ben in ieder geval zeggen: ik heb het gedaan!
Ik kies voor mezelf.
Jij ook?
