Mijn beste vriendje.
Morgen vier maanden oud (gecorrigeerd 2 en een beetje).
Vier maanden moederschap.
Het meest bijzondere wat ik ooit heb meegemaakt.
Alles wat ik dacht dat ik zou worden ben ik niet en andersom.
‘Borstvoeding? Ik ga het wel proberen maar als het niet lukt vind ik het ook niet erg’. Ik sta nu nog net niet vooraan bij de borstvoedingsmaffia.
‘Je kind uit logeren kan toch best als hij 2 maanden is?’ Vraag het over een jaar nog eens, wie weet heeft ie dan net zijn eerste logeerpartijtje gehad, misschien ook wel niet.
‘Het zal vast wel meevallen met geen tijd meer voor jezelf hebben’. Ha-ha zonder make up de deur uit? Geen probleem, doe gewoon mn zonnebril op.
‘Hij kan vast snel op z’n eigen kamer slapen’. Shit, hij past straks niet meer in zn wiegje en het ledikant past niet naast ons bed.
En zo kan ik nog wel even door gaan.
Of het komt door zijn moeilijke start of dat ik dit anders ook had gehad zal ik nooit weten. Wel weet ik dat de pure liefde van en voor een kind al het andere dat ooit belangrijk voor je was doet vervagen.
Je hoort het iedereen altijd al zeggen: ouder(s) worden is het mooiste is wat er is, maar voordat je zwanger bent heeft dat verder niet echt betekenis voor je. En hoe het voelt weet je pas als het je zelf overkomt. Het is zoveel intenser dan dat je je ooit had kunnen voorstellen. En als er dan ’s ochtends zo’n klein mensje vanuit zijn bedje naar je lacht, kun je alleen maar denken: ja, ze hebben helemaal gelijk, het is ECHT het allermooiste wat er is???
