‘O dat zou ik echt niet kunnen, ik zou gek worden!’ is een reactie die ik geregeld hoor, als ik vertel dat ik niet werk en fulltime moeder ben.
Zoals ik in mijn vorige blog aangaf hebben wij hier heel bewust voor gekozen. Mocht je nu denken; meid dat zou ik echt noooooooit doen. Ik snap het. Voordat ik moeder werd had ik ook niet gedacht dat ik hier ooit voor zou kiezen. Ik ben na Dex zijn geboorte dan ook gewoon weer gaan werken. Een paar maanden na Dex zijn eerste verjaardag heb ik besloten om te stoppen met werken. Doodeng en totally out of my comfort zone. Ging ik echt thuis zitten en geen eigen geld meer verdienen? Jup, dat was wel de bedoeling.
We zijn inmiddels een jaar verder en ik ben nog steeds erg blij met deze keuze.
Ik ben nog niet gillend gek geworden en over het algemeen vind ik het heel fijn om thuis te zijn met Dex.
Wat ik soms wel lastig vind, is dat sommige mensen (zonder kinderen) denken dat je de hele dag niet zoveel te doen hebt. Ik heb soms het gevoel dat je als thuisblijfmoeder niet heel serieus wordt genomen. Mensen denken dat je geen ambities hebt en de hele dag een beetje tv kijkt en thee drinkt. Nou in dat geval was ik waarschijnlijk wel allang gillend gek geworden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms zelfs tijd voor mezelf mis. Dat klinkt misschien vreemd omdat ik niet hoef te werken en daardoor toch tijd genoeg heb? Maar al die tijd breng ik door met Dex. Ik ben altijd met kind en eigenlijk nooit alleen. Gelukkig komen de oma’s 1 x per week een middagje oppassen en gaat Dex sinds een paar maanden 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Hierdoor heb ik tegenwoordig wat meer ruimte voor mezelf en daar ben ik erg blij mee.
Die tijd gebruik ik om blogs te schrijven en aan mijn website te werken (want ik heb wel degelijk ambities). Ook gebruik ik het nu nog vaak om dingen in het huishouden te doen, maar dat wil ik eigenlijk niet meer doen want dat is zonde van de paar uur me-time die ik heb. Ik moet hier nog even een goede balans in vinden. Het huishouden kan ook met Dex erbij.
Rodney (mijn vriend) werkt onregelmatig dus het verschilt per week wanneer hij thuis is. 9 van de 10 keer breng ik Dex naar bed. Helaas is en blijft slapen voor hem een uitdaging. Hij gaat rond 19:15/19:30 uur naar bed maar helaas zit ik niet om 19:45 uur lekker op de bank. Dex heeft altijd al moeite gehad met zelfstandig in slaap vallen en kan dit nu hij bijna 2,5 is nog steeds niet. Ik blijf elke avond bij hem totdat hij slaapt. Meestal ben ik na een uur weer beneden. Soms duurt het langer, soms korter.
De laatste maand wordt hij rond 22:00 alweer huilend wakker en dan kan hij niet meer zelf in slaap komen. Dan gaan Rodney of ik weer bij hem liggen of nemen hem mee naar ons bed en slaapt hij de rest van de nacht bij ons. Hierna ga ik zelf ook meteen naar bed (ik probeer er altijd om 22:30 in te liggen).
Over (samen) slapen heeft iedereen een mening en soms is het lastig om gewoon te doen wat goed voelt voor jezelf. Op Social media wordt je dood gegooid met slaapcoaches en iedereen zegt dat ‘je gewoon een paar dagen moet vol houden en ze dan echt wel gaan slapen’. Ik weet dat heel veel mensen zweren bij slaapcoaches en slaaptraining oid, maar dat voelt voor mij (nu nog) niet goed. Hij heeft een traumatische start gehad, dus als hij deze nabijheid nu nog nodig heeft dan geef ik hem die graag.
Natuurlijk is het soms wel heel frustrerend en baal ik ervan dat ik ook ’s avonds weinig tijd heb voor mezelf. Rodney en ik zijn nog nooit een avondje samen weg geweest sinds zijn geboorte en Dex heeft nog nooit ergens gelogeerd. Hier kan ik soms even van balen, maar ik weet ook dat die tijd vanzelf wel weer komt als hij er klaar voor is.
De tijd dat kinderen je écht nodig hebben is zo kort, dus ik ben met heel veel liefde (en soms een beetje frustratie) nu vooral moeder. De rest komt vanzelf wel weer!
Soms bekruipt mij het gevoel dat ik uitdaging mis of dat ik stil sta in mijn leven. De ene dag heb ik het gevoel dat ik niks anders heb gedaan dan een paar wasjes en opruimen achter Dex z’n kont aan. Daar word ik niet gelukkig van. Maar de andere dag leert het moederschap mij ook weer zó veel. Een kind leert je zo veel. Daar ben ik me heel bewust van en elke dag dankbaar voor.
Ik probeer mezelf te blijven ontwikkelen door nieuwe dingen te leren. ’s Avonds in bed lees ik vaak een paar bladzijden uit een boek over persoonlijke ontwikkeling of iets anders waar ik van kan leren.
En als ik bij Dex in bed lig te wachten tot hij slaapt, luister ik vaak een inspirerende podcast. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet stil sta en mezelf blijf ontwikkelen. Dat vind ik erg belangrijk!
Daarnaast geeft het fulltime moederschap mij de kans om stil te staan bij wat ik écht leuk en belangrijk vind in het leven. Als je fulltime werkt ga je vaak maar gewoon door en door en door en zit je soms jarenlang op een plek waar je eigenlijk niet gelukkig bent.
Ik heb nu de tijd om te ontdekken hoe ik de rest van mijn leven zou willen invullen en dat is een mooie zoektocht.
Ik heb in dit jaar meer over mezelf en het leven geleerd dan in de afgelopen 10 jaar fulltime werken.
Een kind leert je genieten van de kleine dingen in het leven en niet altijd maar haast en meer en doorgaan en status. Gewoon, hier, nu, even stil staan en waarderen wat je hebt. Want hoe rijk ben je met een gezond kind, een fijn huis en elke dag vers eten en drinken?
I am very grateful.
