Je kent ze wel, gelezen in de facebookrubrieken van de Vriendin of de Flair, van die verhalen dat vrouwen er bij de bevalling pas achter komen dat ze zwanger zijn. ‘Dat kan nooooooit’ denk je dan. Hoe raar is dat? Je moet toch heus wel IETS gemerkt hebben.
Dat is wat ik dacht als ik zo’n verhaal las. Inmiddels begrijp ik die vrouwen ineens een stuk beter.
Nu ben ik er gelukkig niet pas bij 38 weken achter gekomen dat ik zwanger was, maar wel vrij laat al zeg ik het zelf. Namelijk bij 14+ weken.
HOE DAN? Let me tell you. Het was namelijk wel hartstikke gepland (nog raarder dan, I know).
Ik heb sinds mijn 16e de pil geslikt en daarna de Nuvaring gebruikt. Ongeveer 15 jaar lang onafgebroken anticonceptie.
Eind februari 2020 stopte ik met de Nuvaring, omdat we graag een kindje wilden. Overal las en hoorde ik dat het wel tot een jaar kon duren voordat je hormoonhuishouding (en dus je cyclus) weer op orde zou zijn. Aangezien ik 15 jaar lang anticonceptie had gebruikt, ging ik ervan uit dat dit bij mij inderdaad wel eventjes zou duren.
En inderdaad, het was helemaal in de war de eerste paar maanden (dacht ik ). Steeds dacht ik dat ik ongesteld ging worden en had ik bijv. 2 of 3 dagen bloedverlies, maar daarna verdween het weer.
Zo ging dat 2 maanden door. Begin mei dacht ik dat ik voor het eerst ECHT ongesteld was geworden.
Oké top, dan zal het vanaf nu hopelijk elke maand komen!
In juni had ik weer een paar dagen licht bloedverlies maar het zette wederom niet door.
(sidenote; ik was hier dus al hartstikke zwanger. En ik ben blij dat ik toen niet wist dat ik zwanger was, want anders was ik me bij elke bloeding weer rot geschrokken…)
Hmm oké ik wacht begin juli nog af en daarna maak ik even een afspraak bij de huisarts om het te laten checken.
Begin juli gebeurde er helemaal niets.
Ook was ik al een tijdje echt extreem moe en als ik ’s avonds naar huis reed na werk was ik soms misselijk, maar dat kwam van de honger dacht ik. Want als ik dan thuis wat at, was het ook meteen weg. Ik zocht hier verder niks achter.
Even wat achtergrondinformatie: Ik werkte als restaurantmanager en het restaurant was net weer open met een nieuw pand na de lockdown en een verwoestende brand. Ik werkte heel hard (rond de 50 u per week was niet gek) en bij drukte schoot eten er nog wel eens bij in of at ik alleen even snel een stuk brood.
Dus er was voor mij een hele logische verklaring voor de vermoeidheid en de misselijkheid.
Door het harde werken was ik ook nog eens zo’n 8 kilo afgevallen. Ook daar merkte ik dus helemaal niets aan.
Nu ik er achteraf op terugkijk zijn de vermoeidheid en misselijkheid natuurlijk best duidelijke symptomen, maar goed dat is achteraf. Op dat moment was alles zo goed te verklaren. Daarnaast had ik elke maand nog wel een lichte bloeding oid, dus ik was in de veronderstelling dat mijn lichaam hard bezig was om de hormonen weer op orde te krijgen.
Terug naar begin juli. Geen ongesteldheid dus. Dat was het eerste moment dat ik dacht; hmmm misschien moet ik voor de zekerheid even een zwangerschapstest doen, voordat ik naar de dokter ga voor mijn onregelmatige cyclus. Zelf was ik er nog steeds heilig van overtuigd dat ik nog niet eens zwanger kon zijn, omdat mijn lichaam nog helemaal ontregeld was qua hormonen.
Nou hup zo gezegd zo gedaan. Testje gehaald en ik las dat je het beste met je ochtendurine kon testen, dus ik dacht dan doe ik morgenochtend die test voordat ik de huisarts bel.
De volgende ochtend. Ik weet niet na hoeveel minuten maar in ieder geval heel snel kwam er in beeld: ZWANGER 3+.
HOLY SHIT!!!! Ik was echt ZO verbaasd. Rodney lag net te slapen na zijn nachtdienst. Ik meteen naar de slaapkamer gerend en die test in zijn gezicht geduwd (heel romantisch haha). Hij wist niet eens dat ik een zwangerschapstest ging doen dus hij was misschien nog wel verbaasder dan ik.
Suuuuuuperblij en dankbaar natuurlijk maar ik kon het nog steeds niet echt geloven. Ik was er ZO van overtuigd dat mijn cyclus nog niet op orde was en ik nog niet zwanger zou raken.
Samen even teruggerekend, aangezien de test +3 aangaf en ik dacht dat ik begin mei ongesteld was geweest, dan zou ik in het langste geval 8 weken zwanger zijn.
Nou met dit onsamenhangende verhaal de verloskundige gebeld. Gelukkig konden we daar na een paar dagen al terecht.
Ze zette het apparaat op mijn buik en we zagen meteen een hele baby. Zo zei ze, je bent al ver! Ik wist eigenlijk helemaal niet wanneer je al echt een ‘baby’ zag. Of dat nou bij 8 weken of bij 20 weken was. Dus dat zei me niet zoveel. Ze zei op het eerste gezicht: je bent sowieso verder dan 10 weken. O huh oké, bizar!
Daarna ging ze de baby opmeten en zei ze: je bent sowieso verder dan 12 weken. Wow oké, huhhhh. Dan klopt er dus helemaal geen reet van onze berekening en die ongesteldheid van begin mei sloeg dan ook nergens op? Hier snap ik tot op de dag van vandaag nog steeds niets van.
Uiteindelijk na het meten kwam ze uit op 14 weken en 1 dag. Ik was al meer dan 3 maanden zwanger! OMG.
Wordt vervolgd!
