Opnieuw zwanger na een vroeggeboorte: de bevalling

Hoi lieve lezers,

Dat is even geleden. In mijn laatste blog was ik 38 weken zwanger en inmiddels is er een lieve, kleine baby van 6 weken oud. Hoog tijd voor een update dus!
Ik ben uiteindelijk bevallen met 39 + 5. Holy moly wat bijzonder, dat had ik écht nooit gedacht. Ik heb gewoon bijna de 40 weken gehaald. Zo ontzettend dankbaar dat ik deze zwangerschap wel heb mogen voldragen. Wat een vertrouwen geeft dat weer in je eigen lichaam. Een hele helende ervaring na de eerste zwangerschap.
En dan de bevalling. Wát een verschil en wat een ervaring! Laat me je meenemen:

Ik was inmiddels stiekem wel een beetje ongeduldig omdat ik had verwacht dat de baby zich vrij snel zou melden nadat ik zou stoppen met de progesterontabletten (met 36 weken). Maar inmiddels was ik de 39 weken gepasseerd en er leek nog geen vuiltje aan de lucht. Het rommelde wel wat in mijn buik maar nog geen echte, serieuze voortekenen.
Rodney wilde graag in het ziekenhuis bevallen gezien onze geschiedenis met Dex. Ik stond er wel voor open om thuis te bevallen (mocht ik voorbij de 37 weken zijn natuurlijk), maar ik snapte Rodney volledig dus ik vond het ook helemaal prima om naar het ziekenhuis te gaan. Het plan was een badbevalling in het ziekenhuis. Nou je raad het waarschijnlijk al: daar kwam precies niks van terecht.

Op 7 september werd ik om 06:00 wakker om te plassen, dit gebeurde vrijwel elke dag dus niets geks. Daarna stond ik op van de wc en braken mijn vliezen. Ik twijfelde nog heel even of ik niet in mijn broek plaste, maar terwijl ik een bakje zocht om het op te vangen kwam er weer een hele golf. Bij Dex begon het précies zo, dus het was voor mij overduidelijk dat mijn vliezen waren gebroken.

‘Yessssss het is zover’ dacht ik en tegelijkertijd ‘OMG laat alsjeblieft alles goed gaan’. Ik was mega blij dat het ’s ochtends begon want Dex is een moeilijke slaper en heeft nog nooit ergens gelogeerd. Aangezien het bij Dex ook snel ging dacht ik: ‘Dit is top! Dan zijn we vanavond wel weer thuis (als alles goed mag gaan natuurlijk)’.
De weeën begonnen eigenlijk meteen daarna dus na een half uurtje heb ik Rodney wakker gemaakt. Ik voelde dat de weeën meteen best intens en snel achter elkaar kwamen dus om 07:00 belde ik de verloskundige. Ik belde zelf en kon nog normaal praten dus ze zei ‘ik ga me klaarmaken en misschien nog visite lopen en dan kom ik langs om te kijken hoe het gaat. Bel maar als het erger wordt’.
Ik voelde aan alles dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten dus 10 minuten later zei ik tegen Rodney: ‘Bel haar terug en zeg dat ze nú moet komen!’.
Inmiddels waren de weeën echt al heel pijnlijk. Ik zat op de wc om ze op te vangen. Dex was in de tussentijd wakker geworden en werd snel opgehaald door oma. Ik had pijn en dacht alleen maar: ‘Hoe moet ik ooit de rit naar het ziekenhuis overleven? Ik kan niet eens meer naar de auto lopen’. Tussen de weeën door liep ik steeds naar het raam om te kijken of de verloskundige er al aan kwam.
Rond 07:45 was de verloskundige er. Vond ik echt een eeeeuwigheid duren want ik ging inmiddels aardig kapot van de pijn (was in werkelijkheid natuurlijk best snel). Ik ging op bed liggen zodat ze mijn ontsluiting kon checken. Ik voelde wel dat ik al aardig op weg moest zijn gezien de pijn, maar het was nog niet ondraaglijk dus ik dacht zelf zo’n 6 cm.
Ze ging checken en zei: ‘je hebt 9 cm, we gaan nergens meer heen!’. Ik dacht alleen maar ‘THANK GOD ik hoef niet in de auto én ik ben er al bijna!!!! YES’. Rodney was wel even in de stress maar hé we hadden geen keuze. Deze baby ging hier thuis, in de slaapkamer geboren worden en snel ook.
Heel snel daarna kreeg ik persweeën. Bij Dex had ik liggend geperst en dat vond ik écht niet fijn dus ik wist dat ik dat nu absoluut niet wilde. Nu op mijn knieën begonnen, maar dat schoot niet echt op. Na een minuut of 20 stelde de verloskundige voor om een andere houding te proberen, bijv. liggend op mijn zij. Ik weet dat de zwaartekracht mee werkt bij het persen dus nog een reden waarom ik echt niet wilde liggen. Ik ben toen staand gaan persen en na nog een paar persweeën was hij daar! Onze 2^e zoon Ravi. Om 08:32 geboren, na een extreem snelle bevalling van 2,5 uur. Vol ongeloof nam ik hem in mijn armen en dit keer hebben we een prachtig gouden uur mogen ervaren.

Geen stress, geen angst, geen kille ziekenhuiskamer met allerlei medisch personeel. Thuis, in rust en met alleen de verloskundige (de kraamhulp haalde het niet meer, die was er vlak voor negenen). Een droombevalling achteraf gezien!
Ik vond thuis bevallen wel even spannend maar toen hij eenmaal gezond geboren was, was ik ZO blij dat ik thuis was. Heerlijk mijn eigen douche ingestapt naderhand en de rest van de dag(en) niets meer hoeven.

Ik ben zo blij, trots en dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Ik hoop dat ik hiermee andere moeders met een prematuur kindje positieve hoop kan geven dat een volgende zwangerschap en bevalling wél goed kan gaan! En dat het zelfs een hele helende ervaring kan zijn.
Mocht je vragen hebben, mag je me altijd een berichtje sturen.