Dit is het vervolg op mijn vorige blog, deze lees je HIER.
Op dag 14 beginnen we met het leren van sondevoeding geven. De verpleegkundigen leren ons hoe het moet en de eerste paar keer kijken ze mee. Daarna mogen we het steeds meer zelf gaan doen. Heel erg fijn! Zo zijn we steeds iets minder afhankelijk van de verpleging en wennen we steeds meer aan het zelf verzorgen van Dex.
Het verwarmen van de voeding deed ik al een aantal dagen zelf dus nu kunnen we de hele voeding zelf doen! Wat betekent dat we niet meer op verpleging hoeven te wachten als zij bijv. even druk zijn met andere kindjes. Dit geeft mij heel veel rust. Het voelt goed om stap voor stap steeds meer voor Dex te kunnen betekenen.
Wanneer je volledig sondevoeding kunt geven krijg je hier een aantekening van en mag je je baby met sondevoeding mee naar huis nemen als je dat wil. Wij willen dat graag als hij daardoor eerder naar huis mag!
Inmiddels zijn we 2 weken in het ziekenhuis. De artsen geven nog steeds aan dat we rekening moeten houden met ontslag rond de uitgerekende datum (volgens mij zeggen ze dit altijd) en dat voelt als een enorm lange weg. De uitgerekende datum is 5 januari en het is nu pas 30 november! Dex doet het over het algemeen super goed dus ik houd stiekem hoop dat het eerder zal zijn. Al durf ik dat niet te hard te hopen want dan is de teleurstelling nog groter als het niet zo is. De gedachte dat we ook kerst en oud en nieuw in het ziekenhuis zullen ‘vieren’ maakt me verdrietig.
Dex drinkt nog niets zelfstandig dus wat dat betreft voelt thuis nog heel ver weg. We mogen nu dan misschien wel met sondevoeding naar huis, maar dan nog moet hij minimaal de helft van zijn voedingen zelfstandig kunnen drinken om mee naar huis te mogen.
Gelukkig is hij inmiddels wel weer boven de 2 kilo (ook een criterium om mee naar huis te mogen).
Door corona hebben we zo goed als geen bezoek in het ziekenhuis. Naast dat er maar 1 bezoeker per dag mag komen (buiten Rodney) durven we het zelf ook niet aan. Stel je voor dat iemand die langskomt een virus oid bij zich draagt (zonder het zelf te weten) en Dex er ziek van wordt. Virussen en infecties bij prematuren kunnen dramatische gevolgen hebben.
Doordat iedereen hier op de afdeling een eigen kamer heeft is het contact met andere ouders helaas niet meer dan een ‘Hoi’ op de gang of elkaar passeren bij de douche/wc’s. Ik merk dat ik dat erg jammer vind. Ik voel me eenzaam en heb behoefte aan contact met lotgenoten. Natuurlijk kan ik via de telefoon praten met ouders/vriendinnen en is dat heel fijn, maar real life contact is toch anders. En ik wil contact met mensen die me helemaal begrijpen. Mensen die door hetzelfde heen gaan en snappen wat ik voel. Online vind ik een facebookgroep waar ik veel herkenning kan vinden, dat helpt iets.
Toch voel ik me veel alleen, het valt me zwaar. In het ziekenhuis komt een maatschappelijk werkster langs, maar ik ben helaas geen persoon die makkelijk praat. Ze stelt vragen en na elk antwoord van mij laat ze een extreem lange stilte vallen. In de hoop dat ik meer ga praten denk ik? Maar ik kan de juiste woorden niet vinden voor wat ik voel en dat maakt het gesprek enorm ongemakkelijk.
Om mijn emoties kwijt te kunnen begin ik in het ziekenhuis met een ‘dagboekje’ bijhouden. Rodney heeft mijn laptop meegenomen en ik typ korte verslagjes van elke dag in het ziekenhuis. Dat is fijn. Ik wil geen dingen vergeten (wat alsnog gebeurd is want als ik de verslagjes nu teruglees staan er allerlei onbelangrijke details in en de belangrijke dingen juist niet. Vreemd hoe je brein werkt in zo’n situatie). Het schrijven helpt me. Ik kan mijn hoofd een beetje leegmaken en dat voelt fijn.
Ook nu (2 jaar later) merk ik dat het schrijven me helpt. Het is een stukje verwerking wat ervoor zorgt dat ik het een plekje kan geven.
Op dag 15 is Dex voor het eerst weer boven zijn geboortegewicht. 2135 gram nu. Weer een mijlpaal! Ook is de logopediste gisteravond langsgekomen en we mogen drinken uit een flesje gaan proberen. Yes!
’s Ochtends mag hij voor de 2e keer in bad. Wat fijn is want hij heeft zichzelf de afgelopen dagen best vaak onder gekotst. Nu is hij weer fris. Na het badje proberen we voor het eerst een flesje. Hij drinkt 5 ml zelf.
De rest van de voeding sabbelt hij mega enthousiast op zijn speen dus wij denken dat hij uiteindelijk wel meer had willen drinken, maar teveel inspanningen is niet goed en aangezien we net ook al in bad zijn geweest wil de verpleegkundige niet te veel proberen. Dat snappen we heel goed.
Rond het middaguur komt de kinderarts langs en krijgen we nog meer goed nieuws. Hij mag uit de couveuse!!!
Hij ligt nu in een wiegje. Het valt meteen op dat hij echt nog een ieniemienie baby is, terwijl wij hem al zo veel gegroeid vinden! Hij heeft nu ook zijn eerste echte outfit aan. Zo fijn dat we nu zo makkelijk bij hem kunnen. In plaats van elke keer je handen door die gaten en in moeilijke posities staan, kunnen we nu gewoon rechtstreeks bij hem. Wat een verbetering! Ik vind het wel spannend met zijn temperatuur, die schommelt namelijk nog vaak. Hij heeft nu 3 kruiken in zijn bedje en dubbele dekens.
Voor het eerst lijkt hij echt op een ‘normale’ pasgeboren baby in een bedje (als je de sonde nog even weg denkt). Ik ben zo trots op hoe ver hij al is gekomen in twee weken.
Dit geeft me goede hoop, hoop om misschien toch voor de kerstdagen thuis te zijn…
Wordt vervolgd.
